Wakulla Springs State Park

Met pijn in het hart hebben we het heerlijke strand van de Gulf Coast vaarwel gezegd om de lange tocht (meer dan 500 km) naar het noorden van Florida aan te vangen. De eerste 100 km was dat tegen 50 per uur - ik dacht even dat men Tobback vanuit Leuven naar hier had overgeplaatst om het verkeer te stremmen... Maar toen de grote agglomeraties achter de rug waren, ging het alsmaar vlotter - o.a. dank zij het feit dat we hier en daar een snelheidsbeperking aan onze laars gelapt hebben. Veel tijd om de toerist uit te hangen was er niet: we hebben onszelf enkel een paar uur in Wakulla Springs State Park gepermitteerd. Wakulla Springs is een zoetwaterbron die zomaar even 1 miljoen liter water per dag produceert vanop een diepte van 60 meter.




Op de rivier hebben we ons in een boot laten rondleiden, en we vielen opnieuw van de ene verbazing in de andere. Het zat er weer tjokvol met watervogels, maar ook met bijv. schildpadden en alligators.




Op de weg naar de B&B, een mooie straat vlak naast het water van de Golf van Mexico, hebben we de eerste regendruppeltjes van de reis gekregen. Niet dat we daar veel op gelet hebben, want we keken onze ogen uit op de schitterende paalwoningen bij het water. Was het niet zo laat geweest, ik had er ettelijke foto's van gemaakt. Misschien komt dat later nog wel...

Iets helemaal anders is me trouwens ook opgevallen, doordat het zo verschillend is van onze gewoontes: langs alle wegen krijg je massa's reclamborden. Als dat nu voor CocaCola of voor Chrysler of zo is, dan registreer ik dat niet meer. Maar hier krijg je op levensgrote reclameborden publiciteit voor vasectomie, voor plastische chirurgie en orthodontie. En massa's advocatenkantoren zoeken cliënten die een klacht willen indienen omwille van een 'injury' of een verkeerde medische handelig of een veroordeling of zo. Ik zat zo te denken: als die cliënten een klacht indienen, dan betalen ze wellicht meer aan de advocaat dan ze ooit als schadevergoeding zullen terugkrijgen... O tempora, o mores...

St. Petersburg en Treasure Island

St. Petersburg is de stad van de oudjes. Op een bepaald ogenblik nog niet zo lang geleden was de gemiddelde leeftijd 50 jaar (heb ik ergens gelezen). Het is dus een plaats waar wij perfect met de lokale populatie versmelten . Dus hebben we vandaag op ons dooie gemak het leefpatroon van Amerikaanse seniors gevolgd. Na het ontbijt een wandelingetje op het strand van Treasure Island, daarna wat rondstruinen op de Pier van Sint Petersburg,





en aansluitend onder de hete middagzon een wandelingetje in de Sunken Gardens, een park gemaakt op een uitgedroogd meer.


Waar we onze Amerikaanse collega's niet in gevolgd zijn, is in het eten van een uitgebreide ladingzoetigheden tussendoor; en nog veel minder in het hardnekkig joggen (hartslagmeter om de arm) in deze hitte. Voor dat laatste moet je echt een gezondheidsbrainwash gekregen hebben.

Waar we de rest van onze middag (schandalig) mee gevuld hebben, is met shoppen in een van die reusachtige 'shopping malls'. Pure noodzaak, laat ik maar zeggen. We hadden het in het killige België niet kunnen bedenken dat tussenseizoenkleren niet erg geschikt waren voor hoogzomerwarmte. Tja, en dus dreigden we door onze propere garderobe te geraken. We hadden hier natuurlijk wel de was kunnen doen (wassen en drogen in de hotelwasruimte), maar dan moesten we dan ook nog de strijk doen, en dat nam allemaal te veel tijd in beslag. Dus hebben we ons elk wat meer geschikte kleren aangeschaft...

De actieve dag werd beëindigd met nog een pootjebadensessie op het strand (achtertuin van het hotel), en op dat ogenblik legde de zon zich te ruste...

De Gulf Coast

Sanibel Island is het meest bekend voor zijn overvloed aan schelpen. Vooral 's morgens komen daar massa's strandjutters om de nieuw aangespoelde aanwinst te komen verzamelen. Dat hebben we dus niet gedaan.
We zijn wel naar een schitterend natuurreservaat gegaan, het Ding 'Darling' Refuge, een mangrovewoud met onvoorstelbaar veel vogels. Een mangrovewoud is een bos in de kuststreek. De bomen staan met lange steltwortels in het water, dat op zijn beurt een kweekvijver voor vissen is (het krioelt er werkelijk van) en dat is dan vervolgens een aantrekkingspool voor watervogels.

Het 'refuge' is het levenswerk van een zekere Ding, die dat stuk land eigenhandig gekocht heeft -en dus gevrijwaard heeft van projectontwikkelaars-, en er vervolgens een reservaat heeft van gemaakt. Tot ons groot plezier, overigens, want anders stond dat stuk eiland nu helemaal vol met vakantiehuizen en was er van de natuur weinig overgebleven.

Maar waar Donald nog het meest heeft naar uitgezien, is het ultra-brede strand op Treasure Island, waar hij vandaag in het helledonker nog tot aan het water gelopen is. Ons hotel paalt aan dat strand, en dat heeft niet weinig charme. Een foto volgt later nog!

allemaal beestjes en plantjes

De laatste twee dagen waren de fauna- en floradagen.

Van de beestjes kregen we spontaan een beperkte variatie van klein naar groot te zien.
Dat het om een kleine variatie ging, heeft te maken met het feit dat we niet voor dag en dauw op stap gingen. De manatee (waarvoor we toch een behoorlijk aantal kilometers extra omgereden hebben) was bijvoorbeeld naar het jachtgebied voor zijn dagelijks brood getrokken, en zou pas na de dagtaak terugkeren. Zo lang wilden we niet met onze duimen zitten draaien. Wie wel op onze weg zat, was een van die kleurige sprinkhanen die we in 1996 met massa's in de Everglades rond onze oren kregen.

En op een wandeling door Lover's Keys kwam een schidpad parmantig voor onze voeten geschuifeld.


De slangen in Big Cypress Reserve bleven gelukkig in het water, en de aligators ook.


Vooral de vogels waren alomtegenwoordig: vandaag liepend de pelikanen vlotjes het strand op en de reigers, ibissen en andere zijn niet meer te tellen. Heerlijk om al die watervogels aan het werk te zien.



Ook de plantjes waren indrukwekkend. De Everglades hebben we vroeger al gezien, maar de moerassen en mangrovewouden zijn hier overal vertegenwoordigd. Big Cypress stond op ons programma, ook al staan in het winterseizoen de bomen niet met hun voeten in het water.

Merkwaardig vonden we ook de 'strangler fig', die vanuit een zaadje op een (andere) boom wortels schiet, en de gastheer verstikt.


De 'lettuce lakes' uit Corkscrew Sanctuary bleven even indrukwekkend als in 1996, al waren ze toen wat groener. Maar de fotograaf in mij kon weer niet ophouden met plaatjes schieten over de combinatie van water en planten.

En natuurlijk blijft de banyan tree van Edison de koning aller bomen hier: reusachtig met zijn uitgebreide collectie van bijkomende wortels - en meer dan de moeite om nog eens te gaan be'zoeken' !!!

Miami

Een stad van 3 miljoen zielen op twee dagen verkennen is zo onmogelijk als de zee in een putje scheppen. En dus zochten we een algemene inleiding onder de vorm van een geleide bus- en boottocht door en rond de stad. Op die manier kregen we de algemene synthese van de stad op een schoteltje. Voor wie de stad wat kent: we kwamen in Coral Gables tussen de villa's van de rijken, Coconut Grove met de schitterende banyan-tree-laan, Little Havanna met de Cubanen die Castro's communisme ontvlucht zijn en nog ijverig sigaren produceren



en South Beach met het Art Deco District; en we maakten een boottocht door de haven en rond de eilanden van de superrijken met hun optrekjes van 25 à 40 miljoen dollar... Elk stadsdeel heeft zo zijn eigen karakter en vergt verdere verkenning.

Op onze tweede dag kozen we voor een rustige ontdekking van het Art Deco District, dat zomaar even 500 art deco huizen bevat (en dus een regelrechte beproeving voor de amateur-fotograaf in mij, die alles wel voor de eeuwigheid zou willen vastleggen). Ik heb altijd al van die bouwstijl gehouden, ook al omdat hij zoveel oog voor details heeft. De foto's hieronder tonen het Cardozo Hotel, een strandhuisje, en een detail van het Lincoln center.





Beklijvend is ook het Holocaust Memorial, een indrukwekkend sculptureel geheel over de vernietigingskampen dat een visueel verhaal over de slachtoffers brengt.



Al even onweerstaanbaar was het reusachtige strand van Miami Beach, waar alles wat jong en mooi en geolied en afgetraind is, zichzelf tentoonstelt of op zoek is naar de 'catch of the day'.

Donald kon op de strandlaan zijn ogen niet afhouden van de Segways, van die (ik zou bijna zeggen 'Benidorm Bastards) karretjes om je te voet op rolletjes snel te verplaatsen zonder een inspanning te doen. Voor 30 $ per uur mag je het uittesten.
We hebben dat wel niet gedaan, maar zijn voorbeeldig langs de dijk verdergelopen, onder een schroeihete zon en een staalblauwe lucht.
Voor hem kon de dag niet meer stuk, toen hij zijn GNC-winkel vond die hem een voorraad vitamines en mineralen bezorgde.



Miami is een explosie van kleuren, geluiden, geuren... De drukte op alle vlakken is oogverblindend en oorverdovend. Het flasht er zonder onderbreking reclameboodschappen, en elke café, winkel, boot vindt het nodig om (luide) achtergrondmuziek te produceren. Geen plaats voor gevoelige zielen die op zoek zijn naar rust. Maar het bruist er van leven en je wordt er mee ingezogen. Ik heb het (onbewijsbare) gevoel dat alles in Miami jong is, en levenslustig, en aantrekkelijk - en het leven gulzig in de hand heeft. En de zorgen even voor later laat - dan is er nog tijd genoeg...

de tocht naar Amerika

In Amerika zonder kleerscheuren binnengeraken is een hele onderneming. Je moet om te beginnen al voor je vertrek een toelating aanvragen, de ESTA, om het bij de naam te noemen. Dat hadden we dus keurig gedaan, en netjes onze 14$ betaald. En dan is er nog een heleboel wat je niet in de States mag binnensmokkelen; wapens en drugs, uiteraard, maar ook fruit en eten kan niet door de beugel. Je mag recentelijk niet in aanraking geweest zijn met vee, of aarde van een boerderij aan je voeten meeslepen, enz. Tja. Donald is, zoals gewoonlijk, erg voorzienig als het op eten aankomt, en dus hadden we een gekookt eitje, een paar boterhammetjes en een aantal bananen mee voor ‘onderweg’. Dat zou allemaal wel verdwenen geweest zijn voor we de heilige Amerikaanse bodem betraden. Welnu, dat was niet zo – en geen van ons had eraan gedacht om dat aan te geven op het zoveelste in te vullen formulier. We stonden na aankomst in Atlanta vrolijk in de lange rij voor de immigratie aan te schuiven, toen er vanuit het niets een lieftallig hondje opdook en aan Donalds bagage begon te snuffelen, en aan dat schattig diertje hing een immigratieambtenaar vast. Die vorderde direct onze papieren, controleerde de rugzak en vond het corpus delicti. Op onze papieren schreef hij ‘bananas in blue bag’! Ons voorstel om die povere bananen ofwel weg te gooien ofwel in zeven haasten op te eten, vond bij hem geen genade. Wij zouden MET onze bananen door de controle gaan. Dat leverde ons een verdere controle van al onze bagage op, waarbij een andere ambtenares nog triomfantelijk aangaf dat ze nog een gekookt eitje gevonden had! Het fruit werd een bedreiging voor het Amerikaanse volk gevonden, en het zou worden vernietigd. Het eitje mochten we houden. En voor we op de volgende vlucht mochten werden we nog eens met pak en zak gescand... Maar goed, we bleken uiteindelijk geen verder gevaar voor het land te zijn, en rond 2 uur ’s nachts, Belgische tijd, arriveerden we in Miami.



Daar moesten we nog onze auto ophalen. De dame aan de balie was moeilijk te verstaan, maar we begrepen wel dat ze ons allerlei extra’s probeerde op te solferen – we hebben uiteindelijk nog gekozen voor een sjiekere kar, een Chevrolet Impala – met een grote koffer. We moesten voor de rest echt op onze strepen staan om te krijgen wat we al gereserveerd en betaald hadden. En de auto moest en zou op Donalds naam staan; ik mocht zelfs mijn credit card niet gebruiken. En toen Donald uiteindelijk nog mijn rijbewijs bovenhaalde, werd het pas helemaal gek. Maar goed, we hebben de splinternieuwe bolide meegekregen, maar zonder handleiding... Dat betekende een hoop stress: hoe kreeg je de koffer open? Hoe zet je de handrem af? Hoe werken de lichten? Hoe zit dat met de vergrendeling? Gelukkig was er een gps, zodat we de weg naar ons hotel zonder problemen gevonden hebben. En daar hebben we ons nog even naar een terrasje van het restaurant (foto) begeven om een avondsnack te verorberen, waarna we met jetlag en al in ons bed gedoken zijn.

De oudjes op weg naar de nieuwe wereld

De tijd een hak zetten, dat is waar een reis naar Florida helemaal om draait.

De seizoenen op hun kop zetten, bij voorbeeld: lekker onder de 'lente'zon vergeten dat het hier winter is - de bevroren autoruiten, de ijsplassen, en de rillerige wind achter ons laten. Onder de blote hemel kunnen lopen, zonder ingepakt te zijn in een paar lagen wol, met een dikke sjaal om de hals en een beschermende muts op het hoofd, om dan nog maar de handschoenen niet te vergeten.

En weer jong worden in Florida: onze leeftijd en onze kwaaltjes vergeten en de nieuwe wereld verkennen, van Miami tot aan de Panhandle. Ik weet niet of dat bij u ook zo is: maar bij mij roept 'Florida' vrolijkheid en levensvreugde en uitbundigheid op. Alsof de wereld nog nieuw was, en uitnodigend, klaar om ontdekt te worden. Een hier-is-alles-nog-mogelijk land...

Het paniekduiveltje in mij fluistert natuurlijk ook: Miami is een verdorven stad, met hordes straatbandieten om de jolige bon-vivants het leven zuur te maken, of hun het geld uit de zakken te kloppen - en als dat niet helpt, gewoon afhandig te maken met alle louche middelen die voorhanden zijn. In een sfeertje van Miami Vice en CSI Miami, nog wat grimmiger dan in Barcelona, waar we de vertegenwoordigers van de onderwereld ook al tegen het lijf liepen.

Ach, laat ik de catastrofetheorieën maar even in de doofpot stoppen en vertellen wat op ons bord ligt. We starten met een bezoek aan Miami en rijden een paar dagen later via Big Cypress Park en Corkscrew Sanctuary naar de Golf van Mexico. Bij Sanibel Island en op Treasure Island slaan we een paar dagen onze figuurlijke tenten op - for old time's sake. De nostalgie naar onze familiereis in 1996 steekt hoog de kop op: zo bijvoorbeeld willen we het kilometer brede strand op Treasure Island weer afwandelen, en de banyan tree van Edison weer bewonderen. Vandaar gaat het naar de Panhandle (het noorden van Florida), waar nog altijd authentieke natuur te beleven is. We vervolgen onze reis tot in St. Augustine, een van de oudste stadjes van Florida, om te eindigen in Fort Lauderdale, wel eens het Venetië van Florida genoemd. De Everglades, de Keys en Disney staan niet op ons programma - een mens moet keuzes maken, en wij wilden graag zo veel mogelijk (ons nog) onbekende nationale parken verkennen. Jammer van de overheerlijke zwembaden van Disney World en de charme van Key West, maar de ontdekkingsdrang verdringt hier het heimwee naar bekende oorden...

Zoals de vorige keren doen we ons best om onze vorderingen familie- en vriendenkundig te maken en op te fleuren met beeldjes.