Daar moesten we nog onze auto ophalen. De dame aan de balie was moeilijk te verstaan, maar we begrepen wel dat ze ons allerlei extra’s probeerde op te solferen – we hebben uiteindelijk nog gekozen voor een sjiekere kar, een Chevrolet Impala – met een grote koffer. We moesten voor de rest echt op onze strepen staan om te krijgen wat we al gereserveerd en betaald hadden. En de auto moest en zou op Donalds naam staan; ik mocht zelfs mijn credit card niet gebruiken. En toen Donald uiteindelijk nog mijn rijbewijs bovenhaalde, werd het pas helemaal gek. Maar goed, we hebben de splinternieuwe bolide meegekregen, maar zonder handleiding... Dat betekende een hoop stress: hoe kreeg je de koffer open? Hoe zet je de handrem af? Hoe werken de lichten? Hoe zit dat met de vergrendeling? Gelukkig was er een gps, zodat we de weg naar ons hotel zonder problemen gevonden hebben. En daar hebben we ons nog even naar een terrasje van het restaurant (foto) begeven om een avondsnack te verorberen, waarna we met jetlag en al in ons bed gedoken zijn.
dinsdag 22 februari 2011
de tocht naar Amerika
In Amerika zonder kleerscheuren binnengeraken is een hele onderneming. Je moet om te beginnen al voor je vertrek een toelating aanvragen, de ESTA, om het bij de naam te noemen. Dat hadden we dus keurig gedaan, en netjes onze 14$ betaald. En dan is er nog een heleboel wat je niet in de States mag binnensmokkelen; wapens en drugs, uiteraard, maar ook fruit en eten kan niet door de beugel. Je mag recentelijk niet in aanraking geweest zijn met vee, of aarde van een boerderij aan je voeten meeslepen, enz. Tja. Donald is, zoals gewoonlijk, erg voorzienig als het op eten aankomt, en dus hadden we een gekookt eitje, een paar boterhammetjes en een aantal bananen mee voor ‘onderweg’. Dat zou allemaal wel verdwenen geweest zijn voor we de heilige Amerikaanse bodem betraden. Welnu, dat was niet zo – en geen van ons had eraan gedacht om dat aan te geven op het zoveelste in te vullen formulier. We stonden na aankomst in Atlanta vrolijk in de lange rij voor de immigratie aan te schuiven, toen er vanuit het niets een lieftallig hondje opdook en aan Donalds bagage begon te snuffelen, en aan dat schattig diertje hing een immigratieambtenaar vast. Die vorderde direct onze papieren, controleerde de rugzak en vond het corpus delicti. Op onze papieren schreef hij ‘bananas in blue bag’! Ons voorstel om die povere bananen ofwel weg te gooien ofwel in zeven haasten op te eten, vond bij hem geen genade. Wij zouden MET onze bananen door de controle gaan. Dat leverde ons een verdere controle van al onze bagage op, waarbij een andere ambtenares nog triomfantelijk aangaf dat ze nog een gekookt eitje gevonden had! Het fruit werd een bedreiging voor het Amerikaanse volk gevonden, en het zou worden vernietigd. Het eitje mochten we houden. En voor we op de volgende vlucht mochten werden we nog eens met pak en zak gescand... Maar goed, we bleken uiteindelijk geen verder gevaar voor het land te zijn, en rond 2 uur ’s nachts, Belgische tijd, arriveerden we in Miami.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioT0ypye_Ufk0zXaHkDvpbhzNX0gm4wRDt0pHxsVqfxkX6bwd2UWHON7N75lHVq6x7HPTcR0X8ut_iH0BGd7JTFnPA27Q-k9ZoUlj3ljfOO_kNSBPXU5yq4_N80z1OSmLnRMWXjnMNAJB-/s320/IMG_0340.JPG)
Daar moesten we nog onze auto ophalen. De dame aan de balie was moeilijk te verstaan, maar we begrepen wel dat ze ons allerlei extra’s probeerde op te solferen – we hebben uiteindelijk nog gekozen voor een sjiekere kar, een Chevrolet Impala – met een grote koffer. We moesten voor de rest echt op onze strepen staan om te krijgen wat we al gereserveerd en betaald hadden. En de auto moest en zou op Donalds naam staan; ik mocht zelfs mijn credit card niet gebruiken. En toen Donald uiteindelijk nog mijn rijbewijs bovenhaalde, werd het pas helemaal gek. Maar goed, we hebben de splinternieuwe bolide meegekregen, maar zonder handleiding... Dat betekende een hoop stress: hoe kreeg je de koffer open? Hoe zet je de handrem af? Hoe werken de lichten? Hoe zit dat met de vergrendeling? Gelukkig was er een gps, zodat we de weg naar ons hotel zonder problemen gevonden hebben. En daar hebben we ons nog even naar een terrasje van het restaurant (foto) begeven om een avondsnack te verorberen, waarna we met jetlag en al in ons bed gedoken zijn.
Daar moesten we nog onze auto ophalen. De dame aan de balie was moeilijk te verstaan, maar we begrepen wel dat ze ons allerlei extra’s probeerde op te solferen – we hebben uiteindelijk nog gekozen voor een sjiekere kar, een Chevrolet Impala – met een grote koffer. We moesten voor de rest echt op onze strepen staan om te krijgen wat we al gereserveerd en betaald hadden. En de auto moest en zou op Donalds naam staan; ik mocht zelfs mijn credit card niet gebruiken. En toen Donald uiteindelijk nog mijn rijbewijs bovenhaalde, werd het pas helemaal gek. Maar goed, we hebben de splinternieuwe bolide meegekregen, maar zonder handleiding... Dat betekende een hoop stress: hoe kreeg je de koffer open? Hoe zet je de handrem af? Hoe werken de lichten? Hoe zit dat met de vergrendeling? Gelukkig was er een gps, zodat we de weg naar ons hotel zonder problemen gevonden hebben. En daar hebben we ons nog even naar een terrasje van het restaurant (foto) begeven om een avondsnack te verorberen, waarna we met jetlag en al in ons bed gedoken zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dat is dus weer een straf verhaal erbij. :-) Dat zal jullie leren van niet flink de picknick op te eten. Moet eerlijkheidshalve wel toegegeven dat ik stiekem een appel heb binnengesmokkeld in Zuid-Korea.. ;o)
BeantwoordenVerwijderenHet verwondert me niets dat je dit allemaal moet meemaken. Het is een van de redenen dat wij niet enthousiast zijn om onze vrienden te bezoeken. Wij dachten dat na de "Bush" periode het gemakkelijker zou zijn, maar nee dus. Profiteer toch nog van je reis, hier heeft het nog gesneeuwd!!
BeantwoordenVerwijderenXXLivia