Saint Augustine, de oudste -sinds 1566- 'blijvende' nederzetting in de States, is Spaans, Brits, nog eens Spaans, en ten slotte Amerikaans grondgebied geworden. De stad heeft dus van alles uit het verleden bewaard, en heeft daarmee een gepriviligieerde status in een natie die heel 'jong' is. De stad gaat daar duidelijk prat op en blijft het verleden uitbeelden in alle mogelijke vormen.
In het Castillo di San Marco, een nooit veroverd fort, spelen oude jongens dag na dag de geschiedenis na. Ze laten de busladingen schoolkinderen zien hoe de nederzetting vroeger verdedigd werd.
En op dezelfde aandoenlijke manier toont men een smid, een leerlooier, een houtbewerker, een rijker echtpaar met slavin uit de plantagetijden, een musketier, enzovoort. In heel het stadje dwalen figuren rond die zo uit de geschiedenis weggelopen zijn.
En zo hebben we zelf ook gezworven doorheen de Spaanse Quarters, die ons onweerstaanbare herinneringen uit onze kindertijd opleverden: een kolenkot bijvoorbeeld.
Al bij al liepen we uren rond door de geschiedenis van een oude 'Europese' stad met een mengeling van gerestaureerde Spaanse en Britse huizen, in smalle straatjes die zeer onkarakteristiek Amerikaans zijn. Naar het oudste schoolgebouw, en het oudste huis, enz.
Wel typisch Amerikaans is het schitterende, grootse Flagler College, een voormalig hotel, door de miljonair Flagler opgetrokken, en na een eeuw door de universiteit gekocht. Ik moet eerlijk bekennen dat ik puur nostalgisch werd, toen ik die jonge studenten in deze omgeving bezig zag. De toekomst van dit land gedragen door de erfenis van het verleden.
En met diezelfde weemoed hebben we de dag afgesloten met een wandeling langs het strand, tot de zon nog eens onderging...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten